Vlaggetjesdag

Gisteren hadden we het er nog over, er had nog niemand gereageerd op ons vlaggetje op de caravan. De trouwe lezertjes weten dat wij sinds enkele jaren de Groningse vlag in top hebben als we met de caravan weg zijn. Ooit min of meer uit nood geboren om onze destijds nieuwe caravan herkenbaar te maken als zijnde die van ons. Overigens komt mijn hele familie uit Groningen en daarbij is het geen schande om deze vlag in top te hebben. Sinds vorig jaar hangt de vlag van Noord-Holland er wat stilletjes bij. We komen er helaas niet onderuit dat we in deze provincie wonen.
Vandaag was de dag dat iemand er naar vroeg. In het water van het zwembad raakte we aan de praat met een stel die met de caravan tegenover ons staan. Hoe dat met dat Groningse vlaggetje zat. Het hele verhaal verteld tot en met het feit dat we vorig jaar Alma en Redmer uit Woldendorp hadden ontmoet. ‘Woldendorp? Wij hebben altijd in Delfzijl gewoond.’ Van het een kwam het ander, maar verder dan een aantal bekende straten kwamen we niet. Het kerkje van Heveskes was het dichtste bij.
Het is een oneven dag, een rustdag dus zogezegd. Dat komt goed uit want het is ook nog de langste dag. We mogen gerust zeggen dat we een hittegolf hebben want we hebben nu 7 dagen gehad met temperaturen boven de dertig graden. Het kleurtje komt er langzaam op. Het feit dat ik al voor de tweede dag in het zwembad lag zegt genoeg. Sterker nog: ik nam niet het initiatief om terug naar de caravan te gaan.
Vanavond ook maar weer een keer naar een Italiaans restaurant geweest. Er zit een hele goede achter de camping. Voorlopig ben ik niet thuis en houd ik me lekker aan de pasta, pizza en aqua con gaz. Het ijs is hier trouwens ook fantastisch. La vita e bella hier!
De e-readers draaien overuren. Het ene boek na het andere wordt uitgelezen. Vandaag ben ik in een echt boek begonnen: 22-11-1963 van Stephen King. Het laatste sinterklaascadeautje wat ik van mijn moeder heb gekregen vorig jaar.