Campercapriolen

Het heeft vannacht gehoosd. Er zijn bakken water naar beneden gekomen. Zoveel zelfs dat onze deur niet meer open kom omdat er een grote waterzak in onze luifel hing.
De camping lijkt inmiddels wel het terrein van een distributiecentrum. Zware dieselgeluiden en de bijbehorende stank van uitlaatgas hangen rond onze plek. Alle mensen die gisteravond nog zo uitgebreid naar een plek hebben gezocht alsof ze hier weken zouden staan lijken te vertrekken. Het is een optocht van campers, de een nog groter dan de andere. Achter ons is zo’n reus blijven steken tegen het hele kleine opstaande randje die zijn plekje scheidde van het pad. De man geeft gas, gas en nog meer gas maar het ene wat gebeurt is dat zijn voorwiel lekker hard doordraaide in het nat geworden gras. Klein stukje naar voren en dan met een heel klein aanloopje nog een keer zou ik zeggen. Er zijn vier man voor nodig om dat ook te bedenken en daar gaat hij dan.
Als iedereen weg is gaan wij er ook op uit. We moeten haasten want straks gaat iedereen hier met siësta en dan kunnen we er niet meer af tot het eind van de middag. Lunchpauze heet dat hier. Bij aankomst op de camping hebben een vaal kopietje gekregen met leuke dingen in de omgeving. We gaan een van die leuke dingen doen en willen een nabij gelegen stadje bezoeken. Er is markt in het dorpje Monsummano . Het is er retedruk en geen parkeerplaats te vinden. Een bord verwijst naar iets bijzonders uit de Romeinse oudheid maar net die weg is afgesloten. Op de bonnefooi lukt het niet. We blijven rondjes rijden. Ander doel gezocht. De keuze valt op een middeleeuws dorpje: Montevettolini. Het staat duidelijk aangegeven op een bord. Rotonde ¾ rond en ja hoor. Na dertig meter loopt de weg dood. Zoekt u het maar uit. Ik moet toegeven dat er niet duidelijk stond dat je zo moest rijden maar dat er alleen een richting op stond aangegeven waar je het dorpje moest zoeken. De Tomtom had ik mee voor mijn gevoel maar die is nergens te vinden. Dat is ons al eens eerder overkomen in Duitsland. Uiteindelijk vonden we, op de gok, de route naar de heuvel waarop het stadje Montevettelini zou moeten liggen. Veel bochtjes, smalle weg en vooral erg omhoog. Het was uiteindelijk wel de moeite waard. We hebben een prachtig uitzicht en het is inderdaad een lieflijk dorpje. Volgende week zijn er festiviteiten. De tent wordt al opgebouwd. Het is niet zo groot dus we zijn betrekkelijk snel uitgekeken. Ook hier lunchpauze waarschijnlijk. Via een prachtige route komen we terug in Montecatini. We gaan eens kijken hoe deze plaats eruit ziet. Het is inderdaad erg mondain. Dure hotels, mooie winkels met dure dingen maar ook hier veel lunchpauze. Het park waar de bronnen liggen maakt een wat overjarige indruk. Over twee weken wordt het WK wielrennen hier gehouden. De pijlen hangen er al.
Nu moeten er nog boodschappen worden gedaan. In Montesummano hebben we eentje gezien maar die was natuurlijk niet meer te vinden. Uiteindelijk vinden we iets in een straatje waar we onze boodschapjes doen. Van de jongen achter de kassa mogen we een klantenkaart lenen. We zijn iets voordeliger uit.
Terug op de camping wordt het weer gezellig. De ene na de andere camper komt het terrein op nadat de eigenaren eerst nauwkeurig een plekje hebben gezocht. De plekken zijn niet echt groot maar toch wel groot genoeg. Een beetje chauffeur zou het moeten kunnen. Voor een aantal van de truckers is het toch wel lastig. Met veel heen en weer gesteek, rakelings langs bomen en geparkeerde auto’s worden pogingen gedaan om het vehikel op de plek te krijgen. Eindelijk staan ze dan. Tot blijkt dat de deur net aan de andere kant zat als ze dachten. Hij kan niet open omdat er struiken staan en het hele spektakel begint opnieuw. Na een kwartiertje is het dan toch gelukt. Het is geen incident. We zien het in een uur tijd een paar keer gebeuren.
Tegenover komt een caravan. Die staat lekker snel, mooi vlot achteruit gereden maar ook hier de deur aan de verkeerde kant. ’t Is sneu voor die mensen maar stiekem geniet ik hier toch wel van. We vragen ons of hoeveel van deze wagens bezit zijn van de bestuurders. De Duitse mensen achter ons zijn flink aan het poetsen. Inderdaad, hier een grote sticker van de verhuurder. Hij moest vandaag vast worden ingeleverd. De vuiligheid zit hoog en er moet een laddertje aan te pas komen om er bij te kunnen. Na verloop van tijd is de wagen weer hagelwit. Het laddertje blijft tegen de wagen staan voor de rest van de avond.
Het valt hier al met al een beetje tegen. Het uitzicht waarover in de gids werd geroemd beperkt zich voor ons tot een dubbelassige Tabbert.
We besluiten om hier morgen weer vandaan te gaan.
De Tomtom bleek gewoon in de auto te liggen. Nou kon Eva eens roepen en nu deed ze het niet. Ik verwen haar maar weer met wat extra stroom zodat ze morgen haar opdrachten weer kan geven.