De zonnebril

We gaan terug naar Toscane en moeten ongeveer 230 km rijden. Het is zondag en uitermate rustig op de weg. Gelukkig maar want de hobbels en de kuilen maken het ons, net al op de heenweg niet makkelijk. We volgen de borden naar de A1 en moeten door een paar tunneltjes.
Wanneer we de tunnel ingaan doe ik mijn bril op mijn voorhoofd omdat op de heenweg al was gebleken dat ik niks zie wanneer ik mijn zonnebril dan nog op heb. Monique begint te lachen en zegt dat ik mijn gewone bril op heb en die dus gewoon kan laten zitten. Zo zie ja maar weer hoe snel je went aan mooie weer.
Door het getril op de weg lijkt de extra spiegel wat van slag. Hij is van stand veranderd en ik kan er niks meer in zien dan in de normale spiegel. Wanneer de mogelijkheid zich voordoet zal ik er even naar kijken. Het rijdt nu nog wel lekker.
Op de tolweg besluit ik om bij het eerste de beste pompstation de spiegel opnieuw vast te zetten. Vlak voor we de auto stil zetten valt de spiegel er af. Wat een timing. Het had geen dertig seconden eerder moeten gebeuren was dan hadden we een probleem. Alles is heel gebleven en met een extra vastgezette spiegel gaan we verder.
De snelweg is onrustig. Iedereen wil links rijden maar het gaat aan die kant niet sneller. Geergerd doen sommigen demonstratief hun linker richtingaanwijzer uit of gaan bumperkleven maar het helpt niet. Hun voorgangers hebben hetzelfde probleem.
Als we de eindbestemming naderen kijken we nog even naar de routeaanwijzingen in de gids. Geen navigatiesysteem volgen staat er. Ik probeer de bordjes te volgen maar lijk ook hier af ten toe een cruciaal bordje te missen. Uiteindelijk gaan we in een haarspeldbochtachtige, wat smalle weg, omhoog. Zitten we goed of hebben we nu tocht het navigatiesysteem gevolgd?
We zien veel fietsers, sommigen met een rugnummer. Het lijkt of we in een wielerwedstrijd terecht zijn gekomen. Achter ons een sirene. Een auto van de carbinieri. Gut, het is toch geen eenrichtingverkeer? (hoewel het wel een smal weggetje is). Te hard rijd ik zeker niet. Ik kan geen kant op maar uiteindelijk gaan ze ons voorbij. Ze moesten ons toch niet hebben. Bestemming bereikt zegt Eva op een splitsing. Ja hoor… moeten we nu links of rechts. Automatisch kies ik rechts, geen idee waarom. Een goede gok dit keer. Twee tellen later staan we op de camping van Montecatine al therme. Volgens de Trotter gids een van de mooiste kuuroorden van Europa. We gaan het beleven de komende dagen.