Knallen

Het meest hadden we ons verheugd op vier weken wakker worden zonder wekker. Tot nu toe lukt dat prima. Elke ochtend om kwart over acht zit ik in het zonnetje aan de overkant van de caravan als weer in mijn Baldacci boek te lezen. Nummer vier alweer als ik het goed heb.
Tot vanmorgen..
Om half zeven werden gewekt door een enorm geknal van geweervuur. Het jachtseizoen lijkt begonnen. Overal om ons heen knallen geweren. Goed schutters lijken het niet, er klinken soms meerdere schoten achter elkaar. Dat gaat zo door tot een uur of half negen waarna het stopt. Eigenlijk best wel gek dat je niet uit je bed springt van schrikt vanwege het vele schieten. Hoewel het geen alledaags geluid is denkt je toch snel aan jagers. De jacht is niet helemaal mijn ding zal ik maar zeggen (om Paulien Cornellisen maar eens te citeren). Jagers vinden dat zelf stiekem ook wel. Ze verkopen hun liefhebberij als zou het goed zijn voor het beheer van de natuur. Alsof de natuur dat niet zelf kan. Als je nou eerlijk roept dat je het leuk vindt om een dier dood te schieten zeg dat dan gewoon en draai er niet omheen met allerlei drogredenen.
Het schieten verstomd als vuurwerk met Oud en Nieuw. Af en toe nog een schot en dat is het dan wel. Later horen we dat dit vooral een zondagse bezigheid is hier.
Wat te doen vandaag: Het is lang geleden, maar opeens heb ik zin om te fietsen. Kaart van de regio gedownload voor mijn GPS zodat ik in ieder geval weer terug kan komen. Cietave is het doel, plaatsje ongeveer 13 km verder. Het fietsen gaat lekker. Als goed Nederlander ga ik natuurlijk op het heetst van de dag op de pedalen. Onderweg denk ik ineens aan de mensen die al niet goed worden met de Dam tot Dam loop als het 23 graden is. Het is hier 31 en vrijwel geen wind. Best lekker fietsweer. Het gaat ook lekker maar als ik een tijdje aan stijgen ben merk ik ineens dat ik nog niet zoveel heb gefietst dit jaar. Helemaal boven zie ik een dorpje liggen. Het zal toch niet? Nee, mijn kaartje laat een andere eindbestemming zien. Bovenop keer ik terug. Op de GPS kan ik zien dat ik behoorlijk ben geklommen. De terugweg heb ik nog geen tien minuten hoeven trappen. Dat is dan wel weer de beloning.
In de middag naar het zwembad. Lekker bakken. En af en toe wat afkoelen. Ik zal nooit meer kunnen zeggen dat je mijn niet in het zwembad zal zien.
We besluiten om donderdag verder te trekken richting Assisi.
Misschien kunnen we daar een goed woordje laten doen voor de diertjes in Toscane op zondagochtend. In de stilte weet ik nu wat ik mis..het geluid van zangvogeltjes.