Zon

Een week geleden zijn we vertrokken. Inmiddels zitten we al weer een paar dagen onder de azuurblauwe Toscaanse lucht te genieten van al het moois wat een vakantie heeft te bieden.
We kijken uit op een heuvel en boven op die heuvel lijkt een ruïne te staan. ’s Avonds mooi verlicht. Hemelsbreed zo’n twee kilometer van ons af. Hoogste tijd om daar eens te gaan kijken. Stiekem had ik gedacht dat een keer met de fiets te doen maar we kozen voor de auto.
(warm enzo). Het was toch nog zo’n zes kilometer rijden. Alleen maar omhoog. Het ene stuk wat steiler dan het ander maar toch was ik blij dat ik niet op de fiets zat. Onderweg nog langs een imkerij en prachtige vergezichten maar op het smalle weggetje reed een auto vlak achter ons, waardoor stoppen geen optie was. Eindelijk bovengekomen hield de weg op. Vrij steil ging een grindpad naar beneden. Ik zag mijn geest al dwalen. Naar beneden en dan daar slippend blijven staan omdat de wielen geen grip meer zouden hebben? Mij niet gezien. Langzaam achteruit, terug omhoog, naar een soort van parkeerplaatsje. De ruïne bleek een heel klein dorpje met een aantal schilderachtige huisjes. Een typisch Toscaans dorp zoals ik later in een foldertje las. De rit was zeer de moeite waar. Een prachtig uitzicht over het Ambradal. Onder ons de camping waar we stipje herkenden als de reuzencamper die bij ons in de buurt stond. De wijnranken zagen er wel wat magertjes uit hoewel er grote trossen druiven aan hingen. Het was er stil en het rook er lekker.
Terug op de camping nog even naar het zwembad. Heerlijk even liggen slapen op een plastic ligbank. De zon doet zijn werk. Een vitamine D gebrek zullen we niet hebben.
Het is stil op de camping. Het seizoen loop hier op het einde. Een paar Nederlanders zijn er nog. Verder wat Polen, Duitsers, Belgen en Britten.
De avond is helder en de sterren zijn ontelbaar. De krekels tsjirpen dat het een lieve lust is. Het is vroeg donker. Iedere avond gaan we iets eerder slapen.