Tasjes

Het leuke van een dag je niks doen is dat je sommige dingen in een ander licht gaat zien.
Een week onderweg betekent dat we onszelf weer eens mochten verwennen met een etentje. De keuze viel ook dit keer weer op een Italiaans restaurant genaamd Antica Portala. De eigenaar van dit etablissement zou ook de eigenaar van de camping zijn, maar dat terzijde.
Ik bedacht me daar dat je in een restaurant aan het einde altijd vroeg of je rekening mag of dat je graag wilde betalen. Bij een supermarkt of pompstation stel je die vraag nooit. In de supermarkt zet je de boodschappen op de band en als het laatste product voorbij is wordt er een bedrag genoemd en trek je de portemonnee. Na het tanken ga je naar binnen, zegt het pompnummer en het is betalen geblazen. Dat is hier in Italië overigens een behoorlijk bedrag maar ook het pompnummer is niet altijd goed uit te spreken. Het tellen gaat me hier nog niet goed af.
Waarom vraag je dan in een restaurant of je mág betalen?
Het is altijd de man de rekening vraagt en betaalt maar toen we eens goed om ons heenkeken kwam het geld altijd uit de tas van de vrouw. Het was nooit eerder opgevallen, maar vandaag was het in alle gevallen raak. Toen de groep Duitsers klaar was kreeg een van de mannen de rekening en alsof het afgesproken was pakten de drie vrouwen tegelijk hun tas, gaven het geld aan hun man die het vervolgens weer aan degene gaf die het aan de ober gaf. De portemonnee ging via de dames weer terug in de tas. Het was leuk om te zien.
Wij doen dat anders. Ik vraag de rekening en dan schuif ik het bonnetje gauw door aan de beheerder van de handtas. Zij kan dan betalen. Soms is het leuk om een heel klein beetje afwijkend te zijn.