Oranjegevoel

Dag 10, 16 juni
Ik hoor de regen zachtjes op het dak van de caravan vallen als ik wakker wordt om 7 uur. Ik draai me nog maar een keer om. Het heeft geen zin om nu met mijn boek buiten te gaan zitten.
Hypnose heet het. Weer zo’n Zweedse thriller waar je meteen aan vast zit.
Ach, en wat doe je dan na het ontbijt. Eerst maar kijken of ik het ene rolgordijntje weer aan de praat krijg. Sinds twee dagen heeft het ding kuren en rolt niet meer goed op. Sinds gisteravond rolt hij ook niet meer goed af. Nadat ik er mee aan het prutsen ben geweest is het duidelijk. Hij is nu echt stuk. Thuis maar achter een nieuwe aan. Dat kan mooi gelijk met het nieuwe kraantje.
En verder?
Melissa speelt in Brno met het jeugddameshandbalteam of hoe dat team ook heet. Ze gaan voor de Europese beker. We hadden beloofd te gaan kijken en de regen maakt het makkelijker om te gaan. Er zit niet veel publiek in de sporthal. Wel enkele oranje supporters die ook laten weten dat ze uit Nederland komen. Wij hebben natuurlijk niks oranjes bij ons en zitten gaan in onze gewone kleren op de tribune zitten. ‘Dit is het Nederlandse supportervak hoor’ zegt een man met een raar oranje hoofddeksel. Het klinkt niet als een welkom en waarschijnlijk is hij verbaasd dat er, behalve familie, ook andere mensen op de tribune zitten. Als het Wilhelmus speelt wordt er uit volle borst meegezongen door de aanwezigen. Daarna breekt een kakafonie los van toetertjes fluitjes en zelfs een soort megafoon. Nederland is aanwezig. Mijn toch al wat lawaaigevoelige oor gaat meteen protesteren en ik besluit om elders te gaan zitten met mijn fototoestel. Het blijft toch leuk om met mijn simpele uitrusting te proberen een paar leuke plaatjes te maken van mijn voormalig buurmeisje die nu toevalligerwijze naar mijn moeder woont. De wedstrijd is best nog wel spannend. Sportfoto’s maken is een vak apart en ik kan niet op tegen de mannen met de professionele spullen. Het hoeft ook niet. Ik kan goed een infuus inbrengen, dat kunnen zij weer niet.
Ze spelen goed, maar laten toch wel wat kansen liggen naar mijn gevoel. Ze lijden veel balverlies. Ik zie Melissa, die ik natuurlijk toch een beetje extra in de gaten houdt, geconcentreerd spelen. In de rust ziet te me staan en krijg een high five van haar. Het gebeurt me niet vaak dat me dat overkomt van een Oranje speler. Ze winnen met drie doelpunten verschil en hebben zich nu geplaatst bij de laatste acht van Europa. Daar mag je best trots op zijn. Ik betrap me erop dat ik dat ook wel een beetje ben, maar ik heb er geen bijdrage aan geleverd. De mensen in het oranje wel. Een man met een oranje hoofd en dito pet met daarop oranje haar heeft volgens mij de hele wedstrijd op zijn toetertje geblazen. (net als nog meer oranje mannen). Ik heb één iemand gezien die meerder attributen onder zijn stoel had liggen. Kennelijk voor elke actie een apart geluid. Oranjesupporter zijn is geloof ik niet zo mijn ding. Na afloop nog een klein incidentje. Bij elkaar uitbundig feliciteren valt een oranjespeeltster over het hekje en komt tussen de tribune en het reclame gebeuren klem te zitten. Volgens mij valt het allemaal mee. Ik biedt mijn hulp nog aan maar een man zegt dat het niet nodig is. Ook goed, de medische begeleiding van topsporteams heb ik hoog zitten. Later zie ik de man achter de tribune. Het lijkt één van de vaders van de dames.
Op de camping vieren we de overwinning met een biertje. Aansluitend gaan we eten. Geen haut causine maar goed genoeg. Het bierglas van Strarobrno mag ik houden nadat ik netjes had gevraagd wat zo’n glas kost. We spreken nog even met Marek. We vertellen hem dat we morgen vertrekken. Monique krijgt een dikke zoen en ik een warme hand. Kijk…, dat is nou het Baldo gevoel.
Waar zullen we volgend jaar zitten?