Geocaching.

Dag 9, 25 juni
Gisteren aan het eind van de avond toch nog even een afzakkertje gehaald op het terras. Het regende licht en er dreigde weer wat onweer. Plots werd het toch nog gezellig. Iwan kwam even bij ons zitten en bracht de kok mee. We raakten aan de praat voor zover je met de Oekraine aan de praat kunt raken. Hij spreek in ieder geval vooral zijn moedertaal. Zijn Tsjechisch komt me ook nog wel betrouwbaar over maar met een paar steekwoorden Duits is het dan ook wel gedaan. Gek genoeg begrijpen we elkaar wel. Helemaal leuk werd het toen hij aan de kok ging verduidelijken wat wijn nu hadden gezegd. We lieten de foto’s van Lars zien. De man ging helemaal uit zijn dak. Hij verbaasde zich erover dat het in Nederland ook mooi weer kon zijn zoals te zien op een foto uit Driehuizen. Hij werd zo enthousiast dat hij de kok de foto’s liet zien en ging vertellen. Nadat de kok en j waren vertrokken kwam Lucas er nog even bij. We zijn weer helemaal op de hoogte
Vandaag gingen geocaching doen. In de buurt van Baldo is een cache verstopt. Dat had ik thuis al gezien. Gisteren was ik er al voorbij gefietst maar kon hem toen niet vinden. Vandaag te voet geprobeerd. Monique mee. We staken het Witte Water over op de plek waar Lenka steeds zwemt. Over een karrenspoor vrij stijl omhoog. Gelukkig had het de afgelopen tijd geregend dus het was lekker glad allemaal. 1100 meter zou het zijn. Monique raakte al wat achterop. Ze is niet zo’n klimmer en op slippers ging het ook niet zo goed. Enfin. Om een lang verhaal kort te maken. Een vreselijke wandeling bracht ons op de plek waar we moesten zijn volgens meneer Garmin. Jammer genoeg niks gevonden. Wel heel veel omgehakte bomen en takken die overal lagen. Zouden we wel op de goede plek zijn? Ik kreeg steeds meer twijfels. Uiteindelijk de moed maar opgegeven. Nu weer dubben hoe terug. Uiteraard gingen we voor de kortste weg. Een kleine 800 meter waren we hemelsbreed van de camping verwijderd. We hoorden de geluidsinstallatie duidelijk. Op 400 meter hield het pad op. Daarna ging het wel erg steil naar beneden. Dan maar terug zoals we gekomen waren. Ook geen feest maar toch iets beter te lopen. Voor Lenka een feest. Ze rende naar voren maar kwam toch even terug als ze niemand zag naderen. Telkens ging ze op zoek naar Monique die niet zo’n afdaler is. Bijna beneden nam Lenka een spurt. Plons het water in. Die had de dag van haar vakantie.
Thuis gekomen toch even op de site kijken. Verdorie, gisteren had iemand hem wel gevonden.
Stiekem baal ik dan toch weer een beetje. Ik moet vat nog wat ervaring krijgen.
Het is fris hier. Uit de berichten op de Wereldomroep maakten we op dat we op het koudste plekje van Europa zitten (nou ja, een klein beetje overdrijven mag wel)
De vooruitzichten zijn echter goed. Vanaf maandag 34 graden volgend de vader van Sylvie. Maar ja, dan zitten we in de auto op weg naar Pardubice. Gelukkig is het maar 100 km dus als alles meezit hoeven niet af te zien en zitten we ’s avonds bij de familie Hoek uit Heemskerk op de camping aan een biertje.