Rekkers

Dag 15, 1 juli
Er stond veel wind vandaag, maar het was droog. De hond is erg onrustig geweest vannacht waardoor het een kort nachtje werd. Het dagelijkse boodschapje (osum parek prosim) was vandaag iets gecompliceerder dan de andere dagen. In vloeiend Tsjechisch werd me uitgelegd dat ik ook kon bestellen voor de volgende dag. Daarmee was mijn vraag van het eerste winkelbezoek beantwoord. Hier is het een lang weekend. Maandag en dinsdag is ze gesloten. Het kostte wat moeite om elkaar te begrijpen, maar een dikke streep door de data op de kalender gaf duidelijkheid. Voor morgen maar broodjes besteld voor de fam. Holland.
Het was een uitgelezen dag om ergens heen te gaan. Chrudim werd de bestemming. Eerder waren we er al door gereden op zoek naar Albert, Tesco of een andere grootgrutter. Voor de Frankrijkgangers onder ons zijn deze zaken in grootte te vergelijken met een Hypermarché.
Onderweg viel het me op dat, hoewel sommige Tsjechen rijden alsof de duivel ze op de hielen zit, men bij het binnengaan van de bebouwde kom keurig 50 km/u gaat rijden. Ik ben dan ook nog in geen enkel dorp een drempel tegengekomen. In elk dorp hangt zo’n bord waarop je snelheid van dat moment wordt aangegeven. In één dorpje hadden ze het wel listig opgelost. Er hing een rood licht, en zo lang je meer dan 50 reed bleef dat licht op rood. Als je de goede snelheid hebt veranderd het in een oranje knipperlicht. Dat helpt wel. Stiekem zijn die Tsjechen natuurlijk net zo bang als ik dat verderop een paar geüniformeerde mensen staan met een spiegeleitje om even te vragen waarom je zo hard reed.
Chrudim is een leuk stadje. Centraal is ook hier een schilderachtig pleintje met winkeltjes onder de arcaden. Na koud een kwartiertje lopen stuitten we op een speelgoedwinkeltje met een ambulance in de etalage. Daar moesten we natuurlijk even naar binnen. Een lief meisje sprak verlegen goed engels en hielp ons uit de kunst. Van Pat en Mat hadden ze niet zo veel.
Een paar ziekenauto’s en een aardigheidje voor Lars verder verlieten we de winkel weer na het geven van complimenten over haar talenkennis. Altijd leuk als de baas mee staat te kijken. Zijn buitenlands was niet zo goed en hij moest haar vragen wat we zeiden. ‘Ik spreek goed engels’ zei ze en de man begon te stralen. Nou ja, of hij dat echt zei weet ik natuurlijk niet, maar zo klonk het wel.
Na een tijdje lopen kregen we toch wat trek. Even een kopje koffie. Het was fris op het terras dus naar binnen. Meteen een menukaart voor ons neus. In het engels. Hoe ze nu kunnen zien dat wij toeristen zijn weet ik niet. Ik heb alleen maar een fototas en een videocamera in mijn hand. Pizza’s hadden ze. Vorige keer was dat wel goed bevallen. Dus bestellen maar. Even later stonden er twee heerlijke pizza’s voor ons neus. Voortreffelijk van smaak en een flinterdunne bodem. Er was maar één probleempje. Ze waren bijna een halve meter in doorsnee. Een hele hap dus. Gelukkig had Monique die met vier verschillende kazen besteld. Dat vult een beetje. Daarna nog even klein rondje gelopen. Er was nog een kerk waarvan de deur uitnodigend open stond. Even kijken hoeveel goud en zilver hier binnen was. Dat viel wel een beetje tegen. Toen ik een foto wilde maken werd de stilte doorbroken. ‘NO PICTURES’ klonk het door de kerk als een soort reclame van een onafhankelijke hypotheekverstrekker.. Ook goed hoor, dan niet.
Voor de avond hadden we afgesproken met de buren. We zouden uit eten in een restaurant wat volgens Corrie in Middeleeuwse stijl was verbouwd. Op vrijdag zou er een troubadour zingen. Van de camping kregen we een folder mee met het adres. De folder was gelukkig volledig in het Tsjechisch en dan ook nog geschreven met een ouderwets lettertype. De ambiance was goed. Ze hadden er echt wat van gemaakt. Het enige wat ons dan weer een beetje tegenviel wat dat het een pizzeria was. Het laatste soort restaurant wat ik in de Middeleeuwen zou hebben verwacht. Pffff, die van vanmiddag zat nog wel een beetje in de weg terwijl ik niet eens die met vier kazen had genomen. Ik kreeg een beetje medelijden met Monique.
We lieten ons verrassen door de kok en kregen zo vier verschillende soorten. Voortreffelijk van smaak. We zitten in de Middeleeuwen en dus kregen we geen bestek. Pizza’s zijn heet als ze net uit de oven komen weten we nu. Uiteraard kregen we niet alles op. Het restant kregen we mee in een doos en vond bij de familie Hoek een prima bestemming. Ondertussen leren we onze talen steeds beter. Ik tijdens mijn dagelijkse boodschappen en Monique wanneer we met Redmer en Alma zitten te praten bij de borrel. We kunnen gewoon praten in ons eigen dialect. Zo ging het gesprek op een gegeven moment over hun luifel. Er zat een andere rekker aan en Redmer vroeg of wij dat hadden gedaan. Monique keek hem verbaasd en niet begrijpend aan maar weet nu voor de rest van haar leven dat het een rekker een elastiek is.
Het bleef nog enige tijd onrustig onder de luifel want pizza’s maken dorstig tenslotte. Toen we na een buitengewoon gezellig avond alles hadden opgeruimd begon het te regenen. Morgen komen er mensen op de camping. Dan kunnen we vast niet meer met alle gasten tegelijk uit eten.
Overigens hierbij, ook namens onze buren, de groeten terug aan iedereen die heeft gereageerd. Wij hebben het hier met zijn viertjes erg naar ons zin en het is heel gezellig.