Zon

Dag 7, 23 juni
Het onweer van de afgelopen nacht viel erg mee, of ik was erg moe. Veel heb ik niet meer van meegekregen. Bij het opstaan was er een strakblauwe lucht. Dat is alvast mooi meegenomen. Bij aankomst hier hebben we mar twee bekenden ontmoet. Lucas en Iwan. Ze begroetten ons hartelijk. Lucas vertelde ons snel dat er heel wat was veranderd hier. Miro was weg en er zouden nog meer veranderingen komen. Ach, wat maakt het uit. We komen niet voor de directie maar voor de fraaie ruime kampeerplek in de heerlijke rustige omgeving.
Eerst maar eens een paar boodschappen gedaan. De kraan van de caravan is stuk dus we moeten wel water inslaan. Ook meteen kijken of ze ergens een jerrycan hebben. Op naar Blansko.. Onderweg merk is dat er hier nog veel mensen achter het stuur zitten die rijden als psychopaten. Inhalen op plaatsen waar dat in mijn ogen niet kan en vooral hard rijden.
Dat laatste komt vast nog uit de tijd van de oude Skoda en Trabant waar je met vol gas max 80 kon halen. Nu hebben ze moderne auto’s maar zijn vergeten dat het gaspedaal hier lang niet zover hoeft te worden ingetrapt. In de supermarkt ging het wel soepel. Alle boodschappen in één keer. Dan op zoek naar de jerrycan. Dat is van een geheel andere orde want waar moet je zoeken. In een Blokker-achtige zaak komt een verkoopster naar me toe met, ik denk, de vraag of ze kan helpen. Ze zou een heeel klein beetje Duits spreken. “Ik zoek een jerrycan voor mijn voda.” Zeg ik in mijn beste nederlands. Ze kijkt me niet begrijpend aan. “Ach zeg ik, ik kijk wel even verder, wijs naar mijn oog en maak met mijn vinger een ronddraaiende beweging”.” Ah zegt ze stralend, “moment” Even later komt ze terug met een duikbril. Nee, dat is echt te klein om het water in op te slaan. Glimlachend gaan we uiteen. Dat gaat niet lukken hier.
In de middag maar even op de fiets. Het is hoog tijd om de prestaties van de Garmin eens uit te proberen. De kaart van de omgeving ingeladen en gaan. Ik fiets een bekend rondje. Dan kan er tenminste niks misgaan met verdwalen ofzo. Halverwege kies ik een bekend punt. Het hospoda Pos Hradem in Holstejn. Altijd goed voor lekker eten en een goed glas. Volgens het apparaat zou ik een bospaadje kunnen volgen om er te komen en waarachtig. Die mountainbike weet niet waar hij aan toe is. Echt off the road en het gaat nog rap ook. De achterrem moet wel warm zijn geworden.
Terug naar de camping blijken er bruggetjes te zijn over de stroompjes. Met mijn fiets moet dat lukken en net als ik denk dat ik er niet af moet vallen stopt de fiets en glij ik langzaam opzij. Snel probeer ik af te stappen maar dan blijf ik mijn mijn broekspijp achter het zadel hangen. Bijna lag ik daar maar het gaat goed. Terug wacht Lenke me op en rent het laatste stukje met mee mee.
’s Avonds lekker gegeten in het restaurant. Twee maaltijden twee wijn en drie bier voor €22 euro. Dan smaakt het nog beter. Na het eten kwam Iwan nog even bij ons zitten. Trots liet hij de foto’s van zijn familie en jongste dochter zien. Op de foto zien we een heel andere man dan zoals wij hem kennen ze netjes zit hij in het pak.
De avond eindigt met regen. Hopelijk morgen beter.