Grafstenen

Ons einddoel was Toscane. Dat zouden we vandaag halen.
Toch nog 320 km. Thuis zou dit betekenen dat je Nederland uitreed, maar het bracht ons nog niet op de helft van Italië.
Toch nog maar even tanken voor de dat op de snelweg moesten doen. Scheelt allicht. Het kleine dorpspompje waar we toevallig langsreden had de eer ons als klant te hebben. €1.88 voor een liter? Dan kon gewoon niet waar zijn. Niet helemaal vol dus maar. Dertig cent duurder dan Zwitserland dat geen havens heeft om mammoettankers te lossen om vervolgens benzine te maken van de ruwe olie. Italië heeft dat, evenals Nederland wel. Ergens heb ik toch weer het gevoel dat we op de een of andere manier bedonderd worden thuis.
Maar goed, dit blijkt de normale prijs in ons vakantieland. Het is niet anders.
Het tolpoortje stond open dus ik kon zo door. Toch maar even een kaartje getrokken. Als het gratis was, had ik toch een mooi aandenken.
De reis verliep voorspoedig. Een paar uur laten waren we in Toscane. De thermometer liep langzaam op. Ons humeur steeg met het kwartier.
Op de camping aangekomen bleek er rust. Waar we vorig jaar over de hoofden konden lopen was het nu heerlijk rustig. De plek waar we graag hadden willen staan bleek gereserveerd voor een groep. De halve camping was gereserveerd voor die groep. Hopelijk is het omroep Max die met een nieuwe editie van We Zijn Er Bijna bezig is.. We hebben tenslotte al een keer bijna op een house party gestaan.
De kortingskaarten zijn nog niet geldig. We betalen de hoofdprijs. Wat we er voor terugkrijgen is rust, ruimte en vooral stilte.
Al je HIER klikt hoor je wat wij hoorden op onze eerste avond.
Toch hebben we buren. Een echtpaar dat doet in grafstenen. Wanneer ontmoet je nou iemand met dat beroep als je het nog niet nodig hebt?
Verder is de camping bijna leeg. De vakantie in Nederland loopt op zijn einde.
We kunnen tot laat buiten zitten en drinken met onze buren een wijntje. ’s Nachts rommelt het wat en de regen tikt op ons dak.