Geen likeur.

Het is weer een prachtige dag. Hoog op de heuvel is een klein poppetje bezig bij allemaal gekleurde bakken waarvan ik al eerder dacht dat het bijenkasten waren. Verrekijkertje gepakt en ja hoor, goed ingepakt in een imkeroverall en een grote kap op zijn hoofd is een imker druk bezig. Zijn bijen doen het kennelijk beter dan de mijne thuis,

Het is weer tijd om iets te ondernemen. We hadden ons al voorgenomen om naar de bioboer te gaan die die overheerlijke olijven likeur maakt. Hoop gepuzzel of je daar wel kon kijken, kopen en proeven. Uiteindelijk een lovend bericht uit een regionale krant. Je wordt daar hartelijk ontvangen en je moet vooral niet vergeten om, als je daar de oliemolen hebt gezien, het mooie klooster ernaast te bezoeken. Hond in de auto en gaan. Even zoeken naar het adres en de TomTom aangezet. Op naar Serrungarina via de binnenweggetjes. Ik moet eerlijk zeggen dat het een prachtige route is. Helaas kun je onderweg weinig stoppen om te genieten van al dat moois. De vele kuilen, haakse bochten en steile klimmetjes vragen om goed op de weg te letten. Uit mijn ooghoeken zie ik wel mooie vergezichten. Als we ergens hoog bovenin rijden is zelfs de Adriatische zee te zien. Jammer genoeg is het een beetje heiiig want de prachtige blauwe kleur die we vorige keer zagen is nu niet te zien.

Imkerij is in deze streek populair want onderweg komen we op diverse plaatsen standplaatsen tegen met zo'n twintig kasten.

We komen waar we moeten zijn: Via San Francesco. Van een binnenweggetjes naar een achterafweggetje. Ik heb het gevoel dat ik de eerste ben die hier met zijn gele kentekenplaten langs komt maar tegelijk kan ik met dat ook weer niet voorstellen. Op nummer 19, volgens de site het adres, slechts een woonhuis. Dat lijkt geen bioboer dus maar even door op de gok. Waarempel, we rijden langs een olijfboomgaard en opeens voorbij een schuur met de naam op de gevel die we zoeken. Vlak daarbij een kerkje. Hier is het.

Het ziet er allemaal wat verlaten uit. Rond de kerk zijn alle hekken dicht en er is niemand te zien. Het briefje op de deur vermeld dat we een nummer moeten bellen als we het bedrijf nodig hebben. Met mijn kennis van het Italiaans laten we dat maar voorbij gaan. Dan maar weer terug naar de camping maar wel langs een andere weg. Onderaan staat een bord dat hier boven een oord van bezinning en gebed is. Heel mooi, maar dan moeten de hekken wel op zijn.

We volgen de weg bijna tot Fano en rijden dan weer op aanwijzingen van de Tom richting de camping. Gaandeweg wordt steeds duidelijker wat de eigenaar van de camping bedoelde om de door hem aangegeven route te volgen. 'Anders kom je op wegen waar je niet met je caravan wil komen'. Daar waren we nu, na een scherpe bocht steil omhoog, lekker smal en veel kuilen. Zonder caravan ging het echter prima.

Ons doel was bereikt. We hebben de boerderij bezocht. Jammer dat de boel gesloten was maar uiteindelijk is het ook nog geen olijventijd. Binnenkort volgt een bezoekje aan de supermarkt om daar de likeur dan maar te halen. De prachtige route heeft daarentegen een hoop goed gemaakt.

Hopelijk knijpen de kasten van Autovelox een oogje dicht en zijn ze niet overdreven streng.

Overigens is het heel gek dat er in Italië een boete staat om een flitsverklikker in de auto te hebben. Niet op de foon, niet op de routeplanner, geen Flitsmeister, gewoon niet. Dan staat bij ieder dorp een bord dat er flitsers staan, voor de flitser een bord en zelfs bij mobiele controles staat een bord dat je over 100 meter wordt gecontroleerd op snelheid.

Heel bijzonder maar ik moet toch af en toe even op de rem moet als ik de oranje kast weer zie. Bij de snelheidsbeperkingen hou ik met netjes aan het aangegeven tempo. Soms een hele rij auto's achter me maar ze toeteren in ieder geval niet.