Verkassen

Om acht uur op. Spontaan wakker door de vogels. Saar was niet goed vannacht. Midden in de nacht naar buiten om haar uit te laten. De nood was hoog. Het is altijd spannend om een bruine hond midden in de nacht even los te laten. Geen idee waar ze heen was, maar opeens stond ze weer voor ons neus. Ze was niet ver dus. Bij het opstaan stond ze alweer voor de deur. Weer hoge nood. Best vervelend alle je een tijd in de auto moet.

Het meeste was ingepakt dus in drie kwartier was alles achter de rug. Aan alles komt een eind dus ook aan het verblijf hier. Wij vonden het hier fantastisch. We hebben tien dagen starlend weer gehad. Toch nog even de reis doorgenomen. De beoogde camping ligt op 1100 meter. In San Marino zaten we net iets over de helft hiervan en daar liepen we al met ons hoofd in de wolken. De temperatuur zou er rond 18 graden liggen. Willen we dat? We herinneren ons dat we in die streek eerder op zoek zijn geweest naar een camping op hoogte. Dat was een rit in mist en nevel. Het plan wordt aangepast. Het Ledromeer of het Gardameer. Beide een behoorlijke rit. We gaan het beleven. We bedanken de medewerkers zeer voor de gastvrijheid die ze ons hebben geboden. Het was perfect. Meer dan vriendelijke mensen en een fantastische keuken. Ze stonden al tijd voor ons klaar. Gastvrijheid zoals het is bedoeld. We komen hier zeker terug. Deze camping heeft alles wat wij zoeken.

Tomtom ingesteld op Ledromeer. Als we geen zin hebben om verder te rijden gaan we voor Garda. Het is de warmste dag die we daar gehad hebben. Gelukkig heeft de auto airco. Een luxe waar ik vroeger om moest lachen maar als je het eenmaal hebt is het heerlijk. Het is druk op de weg, zeker in de buurt van Bologna. Veel Duitsers met een grote caravan halen ons in. Wij blijven bij de vrachtauto's. Verscheidene keren worden we de dezelfde snelle jongens ingehaald. De vakanties zijn daar afgelopen. Onderweg lopen de buitentemperaturen flink op. We passeren Verona. De thermometer geeft 31 graden aan. Een van mijn collega's is daar. Die heeft het goed.

We hebben eigenlijk geen in in het Gardameer. Een paar jaar geleden zijn we daar een week gestrand met de auto. De campings vol en, niet negatief bedoeld, heel veel Duitsers. We hebben het daar even gezien. Zij hebben de luxe dat het voor hen niet ver rijden is. Ik geef ze gelijk. Woonde ik op die afstand, dan zou ik daar ook wel zijn denk ik. Door naar het Ledromeer. Dat is vlak boven de andere. Wat je alleen vergeet is dat het Gardameer 50 km lang is en dat het Ledromeer een stuk hoger en meer landinwaarts ligt. Een behoorlijk stuk verder dus, maar we rijden lekker.

Hoe hoger we gingen, hoe meer de temperatuur daalde en nog regen ook. De blauwe lucht van Verona was grijs en grauw. Hebben we al spijt? Okee, een beetje, maar we proberen het. Haarspeldbochten en smalle weggetjes. Een tegemoet komende bus ging het. Even verder, bij een klein dorpje met een aangepaste smalle weg een dikke vrachtwagen. Het ging net. Spiegel ingeklapt waardoor er precies genoeg ruimte was om te passeren. Uiteindelijk de camping in zicht. Die zag er vol uit. Gelukkig was er nog plek. Van een vorige keer wisten we dat de plekken niet al te groot waren maar hoeveel heb je nodig als je niet veeleisend bent.

Alles op zijn plaats. Wat een verschil met de vorige camping. Ook veel witte kentekenplaten met een D.

Wat een rumoer. De overgang was groot. Dat is nou eenmaal campinglife. Aan een meer staan is leuk en dat vinden veel andere mensen ook.

In de avond eten in het restaurant. Onze tweede pizza in een maand Italië. We namen Espresso toe. Van het huis omdat we er lang op moesten wachten. Om 22.00 was het muisstil op de camping. Ik miste de vogels wel.

De avond was fris. Van mijn collega zag ik een foto op een sociaal medium. Schitterend weer, ik was stiekem een beetje jaloers.

We sliepen nog lang en gelukkig. De hond was opgeknapt gelukkig.