2 juni

In Italië is het een nationale feestdag. Ze herdenken dat ze op deze dag per referendum mochten kiezen of ze een koninkrijk of republiek wilden worden. Het werd een republiek en sindsdien is Italië politiek een heel stabiel land.
Wij willen graag naar Ostia, de havenstad van het oude Rome. Ik ken de plek van naam uit de Asterix stripverhalen, maar ooit heeft ook in de PEP, wie kent het nog, een stuk gestaan over deze plaats.
Echt lekker weer is het niet. Wanneer we nog maar net onderweg zijn begint het zachtjes te regenen. Het eerste stuk herkennen we omdat het de weg naar de supermarkt is. Tom wijst ons de weg, maar we volgen ook de borden richting Rome. We hebben een vlechtwerk van wegen gehad als voor ons de tolpoortjes opdoemen. Ik rijdt een poortje in in de verwachting dat ik een kaartje moet trekken. Mis dus, er moet betaald worden. Maar hoe kan dat nou, ik heb nooit een kaartje getrokken. Hier moet iets goed mis zijn. Voorzichtig rij ik achteruit en zet de auto aan de kant. Van achter komen tientallen auto’s aanrazen. Ik snap er helemaal niks van. In de stromende regen stap ik uit een loop een stukje terug om te zien waar ik een afslag heb gemist. Dit kan niet kloppen. In een mum van tijd ben ik doorweekt en besluit maar een bemand poortje in te rijden.
Tegen de man in het hokje zeg ik dat ik verkeerd ben gereden en geen ticket heb. “€1.50” zegt de man. Ik probeer het nog een keer maar op het bordje staat ook dat ik dat bedrag moet betalen. En ja hoor, hup de boom gaat omhoog, afritje weer terug en we zitten op de snelweg naar Rome. Ik snap er niks van en ben helemaal doorweekt. Geen leuk begin van een uitstapje. De provinciaaltjes gaan op reis naar een vreemd land.
Onderweg gaan de hemelsluizen echt open. Met bakken komt de regen uit de lucht. De ruitenwissers zorgen nauwelijks voor goed zicht in de maximale stand. Het regenen blijft aanhouden. Eigenlijk hebben we er geen zin meer in. Op de Tom proberen we de terugweg maar in te toetsen maar zelfs dat lukt niet. Dan toch maar door. Vlakbij Rome knapt het weer een beetje op en het wordt zelfs droog. De bewolking wordt minder en het ziet er weer goed uit.
In Ostia worden we ontvangen door twee, op het oog zwaar bewapende militairen. We mogen doorrijden zoals iedereen dat mag. Op de parkeerplaats is plek zat.
Het is een leuke plek om te zijn. Ik voel me een beetje een romein uit de tijd van Asterix en probeer me voor te stellen hoe het er uit moet hebben gezien. Ik begrijp dat er veel fundamenten zijn blootgelegd en dat een aantal dingen gerestaureerd zijn. Er is veel baksteen zichtbaar en ik maak me sterk dat die uit de Romeinse tijd zijn. Maar goed, het blijft leuk. Wat opvalt is dat het best wel groot is. Je loopt er niet ff in een half uurtje door. Het amfitheater ligt erbij alsof er zo weer een voorstelling kan beginnen. Een heel klein deel hebben ze gereconstrueerd wat toch een beeld geeft van toen. Een Italiaanse man geeft uitleg aan zijn kinderen. Hij wel het ons ook vertellen en begint enthousiast maar bij zijn eerste Engelse woorden zit hij al vast in de taal en komt hij niet verder dan sorry. Toch wel lief bedoeld. Saar vermaakt zich ook prima. Voor haar is het net een doolhof. Een geslaagd tripje dus en zeer de moeite waard.
Terug naar de camping begint het weer een beetje te regenen. Als we opnieuw voor de tol staan, nu weten we hoe het werkt, regent het weer hard. Het lijkt erop of het hier de hele dag al heeft geregend. Dat blijkt ook zo te zijn. Rondom onze caravan is het een modderpoel geworden. Alles is vies en nat. Onze grappige buurman komt vertellen dat de stroom was uitgevallen wegens blikseminslag. Daar hebben wij niks van gemerkt. Dit keer is de keuze om door te rijden in ons voordeel uitgevallen. Echt leuk is het er niet meer. De vorige avond was het flink luidruchtig door de grote groep jongeren. Als het vanavond weer zo is gaan we morgen verder.