vierde dag, Verona

Na de prachtige zonnige dag van gisteren was het de hoogste tijd om maar eens wat te gaan doen. Een eindje rijden bijvoorbeeld. Doel:Verona, Naar verluidt een mooie stad. We hebben de Tom Tom maar meegenomen. De laatste keer dat we een eindje gingen rijden zonder Tom konden we met geen mogelijkheid de camping bij Ingolstad meer terugvinden. Destijds hebben we een dik uur rondgereden om uiteindelijk via de snelweg, via welke de camping zijn opgereden, weer terug te komen. Verona ligt 23 km van de camping. Dat leek goed te doen en dat was het ook eigenlijk wel. Tot we in de stad kwamen. Talloze afslagen en wegwijzers moesten we volgen. Ze volgden elkaar zo snel op dat Tom het allemaal niet bij kon houden. Als hij zei dat we rechts moesten aanhouden was de route naar links. Telkens ging het maar net goed. Uiteindelijk vonden we een parkeergarage vlakbij het centrum van de stad.
Het is altijd het proberen waard om niet op een toerist te lijken. Daar doe ik dan ook altijd mijn best voor. Vandaag lukte dat niet. Een rugzak om, een rugtas met fotospullen over mijn schouder, een camera om mijn nek en een hond aan de riem.
Verona, de stad waar Vitruvius is geboren en waar Dante zijn sporen heeft nagelaten. De eerste indruk was goed, hoewel het er erg druk was. Op het plein waren kinderspelen aan de gang. Op de gok liepen we naar het centrum. Via een soort PC Hooftstraat naar een volgend pleintje. Langs het huis van Romeo en Julia. We kwamen terecht op een markt. Een al drukte en gezelligheid. Qua sfeer had het wel iets van Milaan. Ook hier allemaal keurig geklede mannen in mooie pakken. Sommige liepen gearmd met daarbij passende dames. Een markt met groente fruit en souvenirs omzoomd door terrassen. Tijd voor koffie. Probleem één was welk terras we zouden kiezen. Dat was snel opgelost. Probleem twee was moeilijker. Ik ben liefhebber van gewone zwarte koffie met niks. Helaas stond op de kaart alleen koffie met van alles. Espresso gaat er altijd wel in maar van een vorig bezoek aan Italië weet ik nog dat dat je dorst niet zal lessen. Cappucino, Latte en nog meer van die koffiesoorten met opgeklopte melk genoeg op de kaart maar geen Americano. In het buitenland de koffie die nog het meest op mijn lievelingskoffie lijkt. Helemaal boven stond iets wat nog het meest leek op crème koffie. Dat ken ik nog wel uit de automaat van mijn vorige werkgever. Monique capuccino (en dat na elf uur in de ochtend) en ik dan maar een koffie crème. Korte tijd later stond er een glas voor mijn neus met iets erin wat de kleur van koffie had. IJskoud en heel dik. Echte crème zo te zien, maar niet hetgeen ik dacht te krijgen. Nog steeds weet ik niet wat het was en al helemaal niet hoe je dat moest nuttigen. Drinken ging niet. Met een lepeltje schepte ik het glas dan maar leeg. Het leek wel een mc Flurry van koffie. Even wennen aan de smaak maar uiteindelijk was het best wel lekker. De komende tijd ga ik op zoek om zien wat het nu precies is.
Na dit culinaire hoogstandje op zoek naar wat bezienswaardigheden. Dan zit in Italië al snel in een kerk. De Dom van Verona dit keer. Een kerk die zeer de moeite waard was. Prachtige kapelletjes en mooie fresco’s. Je moet er van houden en dat doe ik dan ook. Met mijn ooit zo moderne spiegelreflexcamera probeerde ik foto’s te maken. Natuurlijk niet zo mooi als ik hoopte. Dan maar met mijn telefoon en waarachtig…het ding maakt nog mooiere foto’s dan een echte camera. Om de beurt brachten we een bezoekje aan deze prachtige kerk waar ook nog restante waren te zien van een Romeinse villa die ooit bij een restauratie tevoorschijn zijn gekomen. De hond maakte vriendjes met iedereen die in de buurt kwam. Tot mijn verbazing sloeg ze aan toen een zwerverachtig type voorbij liep. De man deed niks maar misschien had hij wel een lekker luchtje op.
Langzaam liepen we terug. We bezochten nog de kerk van St Anastasia. Van buiten was er niet veel aan, maar ook hier binnen prachtige fresco’s die er voor een groot deel nog kraakhelder uitzagen. Toch knap. Die dingen zien we nu bij kunstlicht maar ze zijn ooit gemaakt bij het licht van kaarsen en het schaarse zonlicht wat naar binnen scheen.
De kerk zag er van buiten niet heel bijzonder uit. Dat bleek wel te kloppen, want de voorgevel was nooit afgemaakt.
Door straatjes met terrasjes, een paradijs voor de hond, naar weer een ander pleintje. Dante stond daar hoog op een pilaar de heleboel te overzien.
Iets verderop nog de fraai graftombes van ongetwijfeld bekende Veronezen. Geen begraafplaats, maar zo maar midden op een pleintje. Hekje eromheen en klaar.
Hoogste tijd om terug te gaan. Parkeertarieven zijn vergelijkbaar met Amsterdamse ziekenhuizen en het geld groeit ons niet op de rug. Parkeergeld in ieder geval niet.
We hebben nog even de bordjes gevolgd naar de graftombe van Julia, maar helaas. Niet gevonden. Van Romeo werd in het geheel geen gewag gemaakt.
Uit de stad rijden was net zo’n feest als erin. De bochten en afslagen kwamen sneller dan Tom kon voorzien. Gelukkig maakt hij snel weer een nieuwe route. Onderweg nog een keer een rotonde geheel genomen omdat hij opnieuw wat laat was.
Terug op de camping stond er een klein campertje vlak naast ons op een heel klein plekje. Dat was jammer. Precies daar zaten wij lekker in de zon. Zoveel plek en dan precies die plaats kiezen. De mensen bleken uit Beverwijk te komen.
Hoe ver Verona was vroeg hij. 23 km zeiden we. Dat was te ver om te fietsen. Kijk dachten we, dat is nu het nadeel van een camper. Ze gingen nog wel een rondje. Batterijen erop en gaan. Na een stief kwartiertje kwamen ze weer terug. Heerlijk gefietst hoor.
Morgen gaan we verder, naar Toscane. De weersvoorspellingen zijn niet goed maar dat heeft niets met ons aanstaande vertrek te maken.
We hebben het overigens wel redelijk getroffen met het weer. Nicht Lieneke heeft ook met haar man aan het Garda meer gestaan. Ze hebben veel regen gehad.
’s Avonds nog even uit eten geweest. Italiaans, op het terras met uitzicht op het meer. Het eten was niet te duur maar de wijn was zooo lekker.