Vreemde afko's

Er zijn van die dingen die je moet doen in je leven. Naar Madurodam gaan is zoiets. Je gaat een keer als kind en dan nog een keer met je eigen kinderen en dat is het dan wel.
Ik herinner me van thuis een mosterdpotje waar de toren van Pisa op stond. Dat potje hebben we jaren als glas gebruikt. De onderwijzer van de vijfde klas van de lagere school was destijds al een Italië ganger. Hij vertelde ook al van de toren.
Zo werd de scheve toren van Pisa een begrip en vandaag zou ik hem met eigen ogen aanschouwen. Het was evengoed nog een behoorlijke trip. We reden over binnenwegen waardoor het allemaal nog wat langer duurde. In ruil kregen we veel van het land te zien.
We volgden de borden LI-PI-Fi waarvan ik aanvankelijk even niet wist wat dat betekende: Livorno-Pisa-Firenze. Ja, waarom niet.
Livorno klinkt wel exotischer dan Pisa. Het doet denken aan mooi weer, witte stranden, bloemen en een blauwe zee. Een ander jaar ga ik er eens kijken hoewel het misschien beter is om de eigen gedachten maar te koesteren.
Gek genoeg konden we geen parkeerterrein vinden. Eerlijk gezegd had ik dat wel verwacht. Het verkeer in de stad was geen feest. De Trotter gids had er al voor gewaarschuwd maar we gingen redelijk met de flow mee. Aanpassen aan de lokale gebruiken in het verkeer helpt echt. We volgende het bord ‘P 200m’ maar al wat er kwam, geen parkeerplaats. Ik zag wel poortjes en kassa’s maar hoe je er moest komen was mijn een raadsel. Nog maar een rondje door de stad en prompt kwamen we op hetzelfde punt uit. Een straatje eerder naar links dan, en waarachtig: daar lag een prachtige parkeergarage op ons te wachten.
Op het plattegrondje bleek dat we aan de verkeerde kant van de stad uit waren gekomen. Ach, een wandeling kan geen kwaad en na een goed half uurtje lopen kwamen we in de buurt. Talrijke malen werd ons gevraagd of we een zonnebril, horloge, armbandje of ander Afrikaans symbool wilden kopen. Nadat we die horden hadden genomen (en het geld nog in ons zak hadden) was daar ineens de scheve toren van Pisa in al zijn glorie. Ik moet eerlijk zeggen: het viel me niet tegen. Op het terrein stonden nog een aantal mooie gebouwen maar daarnaast was er vooral veel handel in souvenirs. Een lukratieve bezigheid denk ik want het liep over de toeristen uit alle delen van de wereld. Ik was er nu ook eentje van, duidelijk herkenbaar met een t-shirt van de Provincie NH (‘Goedemiddag, u ook hier?’ vroeg een man. Daar vraag je dan om.), mijn witte hoedje en met camera voor mijn buik.
We waren snel klaar, we hadden aan onze verplichting voldaan.
Op naar Lucca, een plaatsje wat je moet hebben gezien. Ook hier veel toeristen maar dat was niet zo gek. Lucca is een aardige dorpje. Binnen de vestingmuren was nog veel bewaard gebleven. Na een paar uurtjes rondkuieren hadden we het hier ook wel gezien. Warmte maakt loom. Hier komen we vast nog wel een terug. Op een plein stond een podium ten behoeve van het zomerfestival. Klinkende namen treden hier in juli op. Duran Duran, Toto en Celin Dion om er maar een paar te noemen. Het zal dan nog wel drukker zijn.
Terug op de camping zag ik op de tv nog een glimp van de paardenrennen op het plein in Siena. Heel spectaculair maar ook razend druk. Van sommige dingen hoef je alleen maar te weten dat je ze ooit moet hebben gezien.